|
11/1/2019 0 Reacties Liefde! Lieve lezer, Vaak hoor ik de vraag; "Waarom zijn er zoveel relaties die op spanning staan? En waarom lijkt het heel ‘gewoon’ om een relatie op te geven?” De volgende opmerking komt veel voorbij: “We gaan uit elkaar want de liefde is weg, we houden niet meer van elkaar.” Of: “Ik wil nog wel verder, maar mijn partner wil dit meer. Dat is toch trekken aan een dood paard?” Er bestaan veel clichés, zeker ook over relaties en relatiebreuken. Een mooi stuk in de bijbel gaat over de liefde. 1 Kor. 13:4-8 De liefde is geduldig. De liefde is vriendelijk. De liefde is niet jaloers. Zij doet niet gewichtig, is niet trots, zij kwetst niet, is niet egoïstisch, voelt zich nooit beledigd, zij neemt niemand iets kwalijk, zij is niet blij met onrecht, maar juist met de waarheid. De liefde beschermt altijd, heeft altijd vertrouwen, verwacht het altijd van God en houdt stand. Aan de liefde komt nooit een einde. Zelf had ik heel lang geen inzicht in ons huwelijk. Ik leefde veelal onbewust. Ik had totaal geen zicht op mezelf. En mijn gedrag. Laat staan zicht op Mark en zijn gedrag. Onbewustheid kan veel kapot maken. In ons huwelijk kwam een scheur. En nog een. Twee keer zijn we een tijdlanguit elkaar geweest. En werden we ons beide bewust van ons zelf en ons gedrag. Doordat God ons eerst heeft liefgehad, konden we in Zijn Liefde naar onszelfleren kijken. Ons huwelijk hield stand. En ik ben elke dag dankbaar dat we bij elkaar zijn, ook voor onze kinderen. Ik gun iedereen een bewust zelfbesef. Dat je gaat zien, en weet, dat je van waarde bent en Zijn Liefde in je hebt. En dat er aan deze Liefde nooit een einde komt! Alle glorie aan onze God. Zonder Hem is ons huwelijk niks waard. Zit je nu zelf middenin een relatiebreuk of denk je er veel over na? Maar zie je eigenlijk geen andere optie dan er mee te stoppen, of ervaar je meer strijd dan rust? Je mag dit ook zien als een uitdaging, een bewustwording dat je het zo niet wil. Pak deze kans met beide handen aan. Om, weer/ nog meer, verbinding te krijgen met jezelf èn met elkaar. Dit gun ik jou van harte! Hoe doe je dat dan? Heb je andere vragen en kom je er zelf niet uit? Zoek iemand op die echt naar je luisteren kan. Er is hoop, ook voor jouw en je relatie! Bij God is NIETS onmogelijk. Liefs, Thamar.
0 Reacties
10/16/2019 0 Reacties Aanmoediging!
Lieve lezer, De vorige blog ging over nieuwe stappen zetten. Ik heb een voorbeeld genoemd van een bewustwording van mij. Dit is één van de vele kleine, en toch hele grote bewustwordingen van mijn leven. Ik wil je aanmoedigen om bewust te kijken naar jouw leven. Voel je je ontspannen of niet? Zijn het bepaalde situaties waarin je ontspannen bent of juist gespannen? Ben je boos, verdrietig, onrustig? Ervaar je onmacht, rusteloosheid, verslagenheid, angst, moedeloosheid? Voel je je opgebrand, terneergeslagen, eenzaam? Voel je een druk om jezelf te moeten bewijzen, voel je vaak irritatie in contact met andere mensen? Dit zijn allemaal signalen waar je wat mee kunt. Ga juist dit niet uit de weg, probeer er naar te luisteren en als het je lukt, sta er eens bij stil. Zie het als een uitdaging in plaats van een last of iets waar je bij weg wilt. Jij weet zelf de antwoorden op jouw vragen. Natuurlijk is dit makkelijker geschreven dan gedaan. Maar zeker de moeite waard, jij bent het waard! Nog een vraag die je jezelf kan stellen is: hoeveel vreugde ervaar ik in mijn leven? Voel jij elke dag dat je leeft, dat je plezier hebt in alles wat je doet? Wat gaaf! Ik geloof dat je in alle omstandigheden, wat er ook op je pad komt, diepe vrede en rust kan ervaren. Dit is de vrede van God. Voor de mensen die niets met God hebben, of alleen al bij het woord God afhaken, het woord God zegt niets. Het is maar een woord. God is zoveel meer dan een woord. “De vrede van God, die ons verstand te boven gaat”, staat er zo mooi in Filippenzen 4:7. God is niet te bevatten. Zijn niet alle mensen op de hele aarde op zoek naar die rust en vrede? Veel mensen hebben gevonden en veel mensen zoeken. Hoe is het met jou? Heb jij al gevonden? Zijn vreugde ervaren in je leven voor elke dag, dat wil toch ook ieder mens? En dat gun ik jou ook! Lukt het jou nu nog niet om de juiste stappen te zetten? Ook dat is oké. Niets moet. Ik wil je wel aanmoedigen. Alles waar je mee aan de slag wilt in je leven, ga dit met iemand delen. Iemand die samen met jou kijkt naar jouw leven. Heb jij vragen, waar je zelf niet direct uit komt? Maar voel je wel aan alles dat je hier iets mee wilt, maar nog niet durft. Het is niet gek om anderen te vragen om met je mee te kijken. Je neemt dan juist verantwoordelijkheid voor jou leven. Goed voor jezelf zorgen heet dat! Heb uw naaste net zo lief als uzelf, lees je in Marcus 12:31. Heb jezelf dus lief! Wees niet streng voor jezelf, maar moedig jezelf aan in liefde, dan kan je er ook in liefde weer voor de ander zijn. Op die manier breng je met jouw leven één grote lofprijzing aan je Schepper! En zo deel je in Zijn Vreugde! Ik moedig je aan om uit je comfortzone te komen, op weg te gaan. Stil te staan, waar nodig. Luisterend op weg naar jouw doel in deze wereld! Ik deel graag een vreugdevol nummer, Opwekking 654, ‘De vreugde van U is mijn kracht’. En het nummer van Matthijn Buwalda, ‘Waar mijn hart’. Liefs, Thamar 9/28/2019 0 Reacties Nieuwe stappen zetten! Lieve lezer, Ja, en hoe doe je dat? Hoe zet ik nu concreet nieuwe stappen in de richting naar mijn bestemming? Hoe weet ik eigenlijk of ik mijn ‘roeping’ leef, of niet? Ik wil graag mijn roeping leven, maar hoe kom ik daar? Ik voel me vaak onrustig, maar ik heb geen idee wat ik er mee moet of kan! En… trouwens, dat hoort er toch ook bij? We leven in een wereld waar veel van ons gevraagd wordt, toch? Dat is toch heel normaal?! Dit zijn vast herkenbare vragen. In mijn vorige blog van augustus vertelde ik een stukje van mijn leven. Hoe ik erachter kwam wat ontvangen is. Zonder er zelf ook maar iets voor te doen. Mijn leven was vol, vol met activiteiten. En vooral met activiteiten die moesten van mijzelf, voor een ander. Om een voorbeeld te noemen: Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik dacht vaak, bij veel taken, dat ik dat moest doen. Omdat ik ervoor gevraagd werd, en ‘nee’ als antwoord, niet in mijn woordenboek voor kwam. Of omdat er dringend hulp nodig was. Of omdat de mensen mij dat echt zagen doen. Ik werd me bewust van mijn eigen zwoegen, dat ik vol zat en dat er geen ruimte meer voor mezelf was om überhaupt te kunnen ademen. Te leven, te genieten! Ik liet steeds meer taken los. Totdat er niets meer overbleef. Mijn relatie met Mark, ons gezin en mijn werk waren de belangrijksten geworden, ze staan op nummer 1, 2 en 3. Ik wil je graag meenemen naar een bewustwording van mij, een paar jaar geleden. “Er zijn nog veel handen nodig om de start-dag, van het nieuwe seizoen, tot een succes te maken”, werd er enthousiast meegedeeld. “Bakkers, mensen die workshops willen geven, koffie schenkers. Meld je vandaag nog aan!” Hier begon voor mij de oefening. De vraag die ik mezelf stelde was: ‘Wat gebeurt er als ik niks doe?’ Eén van mijn dochters hoorde de oproep ook, een week voor de start-dag met de laatste oproep, dat er echt nog niet genoeg bakkers zich hadden aangemeld. Had ze bedacht om een taart de bakken. En ik… ik genoot en deed een mooie ontdekking. Dus, als ik me terugtrek, dan komt de ander vanzelf, intrinsieke motivatie, eigen talent. Wauw! Er kwamen nog meer oproepen voorbij. En ik wilde me bijna aanmelden voor iets. Kon ik het wel maken om te komen en helemaal niets te doen? Terwijl iedereen bezig is? Wie denk je wel wie je bent? We doen toch allemaal mee om samen gemeente te zijn? En toch… Ik besloot om de uitdaging met mezelf af te maken. Startzondag. Ik heb geen taak. Dit is wel heel fijn. Geen drukte, geen stress met opstaan en ontbijten. De taart was gebakken door mijn dochter. We gingen naar de kerk. En toch… Moet ik straks niet even vragen of ik nog ergens moet helpen? Ik deed het niet. De dienst was afgelopen. Ik keek rond. Veel mensen waren voor het einde van de dienst vertrokken, om hun taak te starten. De kerkzaal liep leeg. Om me heen zag ik mensen snel lopen, een vlugge ‘goedemorgen’ hoorde ik her en der. Ik liep naar de gezamenlijke ruimte, waar de koffiegeur me zoals altijd al tegemoet kwam. Heerlijk! Overal broers en zussen. Groot en klein. De ‘groten’ schonken koffie en sneden de taart. De ‘kleinen’ aten het met groot plezier op. Er stond een rij bij de balie voor de koffie. Toen ik even later weer keek was de rij al weg. Mensen waren druk in de weer, bezig met hun taak. Ik liep naar de balie en kreeg koffie en een stuk taart! Wat lekker! Ik keek rond. Overal zag ik mensen bezig. Ik keek rond. Daar stond een broer alleen. Ik keek rond. En ik liep op hem af. Ik keek rond. En ik besefte me dat we met z’n tweeën van de koffie en de taart aan het genieten waren. En ik besefte me ook dat ik een taak had voor die ochtend. Er zijn. ‘Gewoon’ zijn. Heel fijn was het die ochtend, dat er mensen waren die taken hadden, en van alles hadden voorbereid. Anders had ik niet van de lekkere koffie en de taart kunnen genieten. Die morgen was voor mij een bewustwording. Namelijk; dat toen ik dacht, dat ik geen taak had, ik toch van betekenis kon zijn. En dat ik op een hele verrassende manier toch een taak bleek te hebben. Ik vond het zelf altijd wel heel prettig om een taak van tevoren duidelijk te hebben. Dat voelde veilig. Dan had ik 'betekenis'. Op die manier werd ik gezien, kreeg ik complimenten en waardering voor mijn taak. Nu weet ik dat dat geen motivatie van binnenuit was. Ik wilde graag gezien worden door andere mensen, vulde op die manier de leegte, die ik van binnen zo voelde. Nu weet ik: Ik ben geliefd, waardevol èn kostbaar. Die ochtend werd ik me bewust dat als ik niets doe, en geen ‘zichtbare’ taak heb. Ook als ik niet mee draai in een systeem. Als ik aan alles voel dat ik de enige ben. Ben ik nog steeds een dochter van de allerhoogste Koning! Hoe rijk is dat?! Graag deel ik het nummer van Kinga Bán, ‘Vandaag’ met je. En het nummer van Lars Gerfen, ‘Vul dan de leegte’. Ik gun jou alle rust, en wens jou vrede toe. Als je zoekt en nog niet kan vinden, als je er alleen niet uitkomt, loop ik graag een stukje met je mee. Dan vinden we samen. Of heb je vragen of opmerkingen? Ik wil er voor je zijn! Liefs, Thamar 8/28/2019 0 Reacties Nieuw seizoen! Lieve lezer, Deze week zijn de meeste scholen weer begonnen. Wat is de vakantie fijn geweest. Geen wekker, geen dingen die op ons liggen te wachten, veel loslaten. Genieten. Wat een heerlijke tijd. Zelf ben ik verzadigd van het samen genieten en het heerlijke weer. Alle dingen die we mochten beleven. Ik kijk uit naar het nieuwe seizoen en ik heb zin om aan de slag te gaan. Herken je je hier helemaal niet in? En voel je een enorme drempel en tegenzin om de draad weer op te pakken? Dat begrijp ik heel goed. Een aantal jaren geleden, kreeg ik steeds meer tegenzin, door hoe ik mijn leven ingericht had. Ik heb een paar seizoenen nodig gehad om me hiervan bewust te worden en te handelen om hier verandering in te brengen. Want, oh, wat is het spannend om niet de gebaande veilige paden te lopen. Waar je precies weet wat je kan verwachten en je je gewoon veilig voelt. Maar ergens knaagde er iets. Ik ga regelmatig hardlopen, zo ook op een mooie septemberdag. De scholen waren weer begonnen en het werk wachtte. Onder het hardlopen was ik aan ‘t mijmeren. In mijn gedachten kwam de vraag op: Waar mag ik iets betekenen, wat precies en voor wie? In de maanden voor de zomervakantie had ik heel wat werk en taken, die ik maar standaard deed, laten vallen en aan anderen overgedragen. Ik ben er langzamerhand achter gekomen dat ik heel veel deed omdat het moest van mezelf. Ik heb steeds meer losgelaten wat niet voor mij was. En ik wilde graag daar zijn waar ik wel op mijn plek ben. Ik moest nog even geduld hebben. Waar mag ik iets betekenen, wat precies en voor wie? Ik kreeg heel duidelijk antwoord op mijn vraag. Namelijk: ‘Jij hoeft niets te doen, je mag ontvangen.’ Dit ontroerde me zo dat ik spontaan stopte met hardlopen. Hè? Maar ik wil graag iets doen, iets betekenen. En weer kreeg ik antwoord: ‘Jij hoeft niets te doen. Ik wil je iets geven. Ik wil je het leven geven in al zijn volheid.’ Hè? Maar… Niks doen en toch ontvangen??? De weken en jaren daarna ben ik dit cadeau elke dag nog aan het uitpakken. Ik ben dankbaar dat ik genade heb mogen ontdekken. Met vallen en opstaan, van zoeken naar vinden. Van vasthouden naar loslaten. Het is zo’n groot cadeau. Zal ik dit ooit helemaal kunnen bevatten? Een klein beetje voor elke dag is voor mij genoeg. Wandel jij in je bestemming? Of voel je iets knagen, maar weet je niet wat je daarmee wilt? Herken je hier iets van? Of helemaal niet? Heb je vragen of wil je graag iets delen? Laat het me gerust weten. Ik heb zin in een nieuw seizoen en ben nieuwsgierig naar wat er komt. Ik ben vol inspiratie en ideeën! Hieronder vind je een inspiratievideo. Deze keer: ‘Wat waar en wat mooi is’, van Lars Gerfen. Liefs, Thamar  Lieve lezer, |
Archief
November 2019
Categorieën |
RSS-feed