9/28/2019 1 Comment Nieuwe stappen zetten!Lieve lezer, Ja, en hoe doe je dat? Hoe zet ik nu concreet nieuwe stappen in de richting naar mijn bestemming? Hoe weet ik eigenlijk of ik mijn ‘roeping’ leef, of niet? Ik wil graag mijn roeping leven, maar hoe kom ik daar? Ik voel me vaak onrustig, maar ik heb geen idee wat ik er mee moet of kan! En… trouwens, dat hoort er toch ook bij? We leven in een wereld waar veel van ons gevraagd wordt, toch? Dat is toch heel normaal?! Dit zijn vast herkenbare vragen. In mijn vorige blog van augustus vertelde ik een stukje van mijn leven. Hoe ik erachter kwam wat ontvangen is. Zonder er zelf ook maar iets voor te doen. Mijn leven was vol, vol met activiteiten. En vooral met activiteiten die moesten van mijzelf, voor een ander. Om een voorbeeld te noemen: Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik dacht vaak, bij veel taken, dat ik dat moest doen. Omdat ik ervoor gevraagd werd, en ‘nee’ als antwoord, niet in mijn woordenboek voor kwam. Of omdat er dringend hulp nodig was. Of omdat de mensen mij dat echt zagen doen. Ik werd me bewust van mijn eigen zwoegen, dat ik vol zat en dat er geen ruimte meer voor mezelf was om überhaupt te kunnen ademen. Te leven, te genieten! Ik liet steeds meer taken los. Totdat er niets meer overbleef. Mijn relatie met Mark, ons gezin en mijn werk waren de belangrijksten geworden, ze staan op nummer 1, 2 en 3. Ik wil je graag meenemen naar een bewustwording van mij, een paar jaar geleden. “Er zijn nog veel handen nodig om de start-dag, van het nieuwe seizoen, tot een succes te maken”, werd er enthousiast meegedeeld. “Bakkers, mensen die workshops willen geven, koffie schenkers. Meld je vandaag nog aan!” Hier begon voor mij de oefening. De vraag die ik mezelf stelde was: ‘Wat gebeurt er als ik niks doe?’ Eén van mijn dochters hoorde de oproep ook, een week voor de start-dag met de laatste oproep, dat er echt nog niet genoeg bakkers zich hadden aangemeld. Had ze bedacht om een taart de bakken. En ik… ik genoot en deed een mooie ontdekking. Dus, als ik me terugtrek, dan komt de ander vanzelf, intrinsieke motivatie, eigen talent. Wauw! Er kwamen nog meer oproepen voorbij. En ik wilde me bijna aanmelden voor iets. Kon ik het wel maken om te komen en helemaal niets te doen? Terwijl iedereen bezig is? Wie denk je wel wie je bent? We doen toch allemaal mee om samen gemeente te zijn? En toch… Ik besloot om de uitdaging met mezelf af te maken. Startzondag. Ik heb geen taak. Dit is wel heel fijn. Geen drukte, geen stress met opstaan en ontbijten. De taart was gebakken door mijn dochter. We gingen naar de kerk. En toch… Moet ik straks niet even vragen of ik nog ergens moet helpen? Ik deed het niet. De dienst was afgelopen. Ik keek rond. Veel mensen waren voor het einde van de dienst vertrokken, om hun taak te starten. De kerkzaal liep leeg. Om me heen zag ik mensen snel lopen, een vlugge ‘goedemorgen’ hoorde ik her en der. Ik liep naar de gezamenlijke ruimte, waar de koffiegeur me zoals altijd al tegemoet kwam. Heerlijk! Overal broers en zussen. Groot en klein. De ‘groten’ schonken koffie en sneden de taart. De ‘kleinen’ aten het met groot plezier op. Er stond een rij bij de balie voor de koffie. Toen ik even later weer keek was de rij al weg. Mensen waren druk in de weer, bezig met hun taak. Ik liep naar de balie en kreeg koffie en een stuk taart! Wat lekker! Ik keek rond. Overal zag ik mensen bezig. Ik keek rond. Daar stond een broer alleen. Ik keek rond. En ik liep op hem af. Ik keek rond. En ik besefte me dat we met z’n tweeën van de koffie en de taart aan het genieten waren. En ik besefte me ook dat ik een taak had voor die ochtend. Er zijn. ‘Gewoon’ zijn. Heel fijn was het die ochtend, dat er mensen waren die taken hadden, en van alles hadden voorbereid. Anders had ik niet van de lekkere koffie en de taart kunnen genieten. Die morgen was voor mij een bewustwording. Namelijk; dat toen ik dacht, dat ik geen taak had, ik toch van betekenis kon zijn. En dat ik op een hele verrassende manier toch een taak bleek te hebben. Ik vond het zelf altijd wel heel prettig om een taak van tevoren duidelijk te hebben. Dat voelde veilig. Dan had ik 'betekenis'. Op die manier werd ik gezien, kreeg ik complimenten en waardering voor mijn taak. Nu weet ik dat dat geen motivatie van binnenuit was. Ik wilde graag gezien worden door andere mensen, vulde op die manier de leegte, die ik van binnen zo voelde. Nu weet ik: Ik ben geliefd, waardevol èn kostbaar. Die ochtend werd ik me bewust dat als ik niets doe, en geen ‘zichtbare’ taak heb. Ook als ik niet mee draai in een systeem. Als ik aan alles voel dat ik de enige ben. Ben ik nog steeds een dochter van de allerhoogste Koning! Hoe rijk is dat?! Graag deel ik het nummer van Kinga Bán, ‘Vandaag’ met je. En het nummer van Lars Gerfen, ‘Vul dan de leegte’. Ik gun jou alle rust, en wens jou vrede toe. Als je zoekt en nog niet kan vinden, als je er alleen niet uitkomt, loop ik graag een stukje met je mee. Dan vinden we samen. Of heb je vragen of opmerkingen? Ik wil er voor je zijn! Liefs, Thamar
1 Comment
|
Archief
April 2023
Categorieën |